به دلیل طول مدت بارداری و از آنجایی که یک سوم بارداری ها در ماه رمضان اتفاق می افتد، روزه داری در این دوران از اهمیت بالایی برخوردار است و طبق احادیث در صورتی که روزه گرفتن برای زن باردار خطر داشته باشد و یا در ماه های پایانی موجب کاهش شیر شود، روزه داری توصیه نمی شود.
در هشت هفته اول بارداری به دلیل تشکیل سلولهای مغزی جنین، بهتر است روزه گرفته نشود و همچنین کمبود قند در این زمان به شدت روی رشد عمومی جنین موثر است و این امر به خصوص در فصولی که مدت روزه داری طولانی است از حساسیت بیشتری برخوردار است.
روزه داری معمولا در سه ماه دوم مشکلی ایجاد نمی کند به خصوص اگر قبل از بارداری به متخصص تغذیه مراجعه شود و در کنار استراحت در وعده افطار و سحر تغذیه مناسب با وزن و شرایط زن باردارفراموش نشود.
در سه ماه سوم و نزدیک شدن به زمان زایمان بیشترین تغذیه جنین از گلوکز مادر است، شواهد نشان می دهد روزه داری سبب افزایش برداشت از ذخایر چربی و به دنبال آن افزایش ترکیبات کتونی در خون مادر می شود، این ترکیبات از طریق جفت وارد گردش خون جنین می شود و به سیستم عصبی او آسیب می رساند .
در صورتی که میزان کالری مورد نیاز زنان باردار بر اساس وزن، قد و سن حاملگی آنها توسط کارشناس تغذیه بررسی شود و این مقدار با وعده های سحری و افطار تامین شود و در صورت نداشتن بیماری خاص روزه گرفتن منعی ندارد.
در شش ماه اول شیردهی و به دلیل وابستگی نوزاد به شیر مادر بهتر است روزه گرفته نشود،در این مورد نیز اختلاف نظر وجود دارد ولی در بیشتر موارد امکان ایجاد اختلال وجود دارد.
در بررسی های متعدد، زنان حامله با وزن کمتر از ۵۰ کیلوگرم وBMI پایین در صورت داشتن بیماریهایی مانند دیابت، آنمی و افزایش فشار خون بهتر است روزه نگیرند ولی در مابقی موارد و با رعایت شرایط می توانند روزه بگیرند.